Door DJ Ritz

Op 23 oktober 2020, drie jaar na het verschijnen van World Wide Funk (zie RitzFlitz #64), bracht sterbassist Bootsy Collins een funky opvolger uit: The Power of the One. Ik bestelde de CD gelijk via zijn website, op de releasedatum. De verzendkosten waren best pittig (24,50 dollar), helemaal in verhouding tot de prijs van het album (15 dollar), maar goed, ik dacht dan heb ik hem snel in huis. Dat een nieuwe (P)funk plaat uitkomt is tegenwoordig een zeldzaamheid.

Uit de Track & Trace informatie bleek dat het pakketje met daarin The Power of the One op 27 oktober vanuit Cincinnati naar Chicago is verzonden, waar het tot en met 3 november is gebleven. Daarna is het pakketje naar Europa gestuurd. Op 9 november arriveerde mijn exemplaar van The Power of the One in Warschau. Om onbekende reden is het pakje met de Bootsy CD bijna een maand in de hoofdstad van Polen blijven liggen. Op 7 december werd The Power of the One vanuit Warschau ineens teruggestuurd naar de Verenigde Staten, naar New York om precies te zijn, aldus de Track & Trace info. Vier dagen later, op 11 december, arriveert The Power of the One in Amsterdam, en op 15 december, geheel onverwacht, overhandigde de postbode het pakketje met het nieuwe album van Bootsy aan mij.

7 weken na mijn bestelling, kon ik The Power of the One eindelijk in mijn CD-speler stoppen. Na de eerste keer luisteren vond ik ‘m al erg goed, maar na een paar keer draaien werd hij in mijn beleving steeds beter. In een recensie op internet las ik dat je Bootsy kunt vergelijken met een Rolls Royce dat altijd weer een nieuw model aflevert van zeer goede kwaliteit. The Power of the One is niet vernieuwend maar wel uiterst degelijk en ook nog eens een uitstekend funky album. Ik vond dat wel een mooie vergelijking. Er valt ook niet veel meer te vernieuwen binnen de bestaande muziekgenres, alles is al zo’n beetje gemaakt en gedaan.

De CD begint met een 30 seconden durend intro getiteld Funk Formula 1. Het is eigenlijk een soort sample van Rock School 3, een muziekdocumentaire van de BBC die halverwege de jaren ’80 in meerdere delen op de Nederlandse televisie werd uitgezonden (zie YouTube filmpje onderaan). Track nummer 2, The Power of the One, borduurt daar op voort. De titeltrack is een erg funky nummer met George Benson als verrassende gast op gitaar. De derde albumtrack, Slide Eazy, is eveneens een uitstekend funky nummer met lekkere blazers. Voor track nummer 4 Creepin’ geldt eigenlijk hetzelfde; erg funky met opvallend goed gitaarspel van Christone ‘Kingfish’ Ingram en fijn baswerk van Bootsy himself. Track 5 Jam on is een samenwerking met Snoop Dogg waar het gitaarspel van Brandon ‘Taz’ Niederauer en de spacebass partijen van Bootsy niet onbenoemd mogen blijven.

Op track nummer 6, Lips turn blue, zit Bootsy’s zoon Ouiwey Collins achter de drums die het nummer mede heeft geproduceerd. Dit nummer is meer laidback dan de vorige tracks maar ook prima. Opvallend zijn de Spaanse gitaarklanken van gitarist Adam Delmonte. Nummer 7 Funkship Area-51 is een echte old-school P-funk-track. Heel erg funky, met Christian McBride op contrabas. De blazers hierop zijn erg fijn en doen oude tijden herleven.

Track nummer 8, Bewise, bevat een bijdrage van een rapper genaamd Bewise. Hierop speelt Dywane ‘Mononeon’ Thomas jr. bas. Wat een bijzondere muzikant is dat. Van ‘Mononeon’ zijn veel filmpjes op YouTube te zien. Opmerkelijk voor een album van een bassist is dat op track 9, Soul not 4 sale,  geen echte bas te horen is. Het is wel een mooi soulnummer met opvallende zang van Hollywood Anderson.

Nummer 10 Club Funkateers bevat bijdragen van Branford Marsalis op sax en Victor Wooten op bas en is weer ontzettend funky. Naar mijn idee is dit een van de topnummers van de CD wat niet verwonderlijk is met Wooten als gastspeler. WantMe2Stay, albumtrack nummer 11, is een zeer geslaagde bewerking van het origineel van Sly Stone met Larry Graham op bas. Op track 12 Funktropolis horen we Gary Shider op gitaar. Bootsy speelt zowel space bass als ‘walking bass’. Dit is ook weer een uitstekend nummer.

Track 13 Wishing well is opnieuw een nummer zonder echte bas. Hierop zingt Ellis Hall, die ook nog de drums en keyboards voor zijn rekening neemt. Het is een popachtige ballad maar niet slecht  gedaan.

Op track 14, Bootsy Off Broadway, doen Bernard Purdie en Keith Carlock mee, twee bovengemiddeld goede drummers. Christian McBride speelt hier weer contrabas en Brandon Marsalis sax. Dit is ook weer een bijzonder funky nummer, mede door het gave groovende baswerk van McBride. Dan volgt een popachtige ballad getiteld Stargate (track 15). Hierop spelen ook weer niet de minsten mee, zoals Victor Wooten, Bela Fleck en Brian Culbertson. Het laatste nummer, Stolen dreams, is wederom een ballad maar dan à la Bootsy, met lekker spacebass-werk. Een hele fijne afsluiter van een fantastisch album.

Van Rock School 3 (BBC)