Door DJ Ritz

Na Trombipulation, achtendertig jaar geleden, is er eindelijk een nieuw album van Parliament verschenen: Medicaid Fraud Dogg. Deze release was al vaak aangekondigd en het verschijnen ervan regelmatig uitgesteld, maar deze week zijn dan eindelijk de MP3-downloadversies wereldwijd uitgebracht. Het wachten is nog op de fysieke dubbel-CD en dubbel-LP. Wanneer die uitkomen is nog niet helemaal duidelijk.

Omdat George Clinton’s Parliament in de jaren ’70 (Trombipulation is overigens van 1980) zo veel ontzettend goede, gedenkwaardige, klassieke en erg funky albums heeft uitgebracht, was ik erg benieuwd naar deze uitgave. Om eerlijk te zijn is het een nogal teleurstellend geheel. Van de 23 nummers is er maar een zeer beperkt aantal enigszins okay te noemen. De rest neigt nogal naar slappe, dreutelige soulachtige ‘arrenbie’. Het heeft weinig meer te maken met de verfrissende, vernieuwende, freaky funk die Parliament in het verleden maakte.

Eerst dacht ik nog dat de plaat een gevalletje was dat pas na meerdere draaibeurten zijn geheimen prijsgeeft, maar ook hiervan is geen sprake. Ik heb het album nu driemaal in zijn geheel beluisterd, dat valt niet mee overigens want die 23 songs duren bij elkaar toch wel 110 minuten. Mijn eerste indruk is na de derde keer draaien nauwelijks veranderd. In de wat meer funky nummers wordt vaak op oude teksten en themaatjes teruggegrepen. Die zijn op zich wel aardig, maar de overige nummers spreken me helemaal niet aan. Het enige positieve is dat in sommige van die mindere tracks behoorlijk goede blazers te horen zijn.

Zoals uit dit stukje blijkt had ik veel en veel meer verwacht van Medicaid Fraud Dogg. Wat ik ook niet goed vind aan de opnames is dat het geluidsniveau van nummer tot nummer behoorlijk verschilt. Dat luistert niet prettig, maar kan aan het MP3-geluid liggen.

Als je een echt goed en recent (P)-funk album aan wilt schaffen beveel ik Detroit Rising aan (zie RitzFlitz 70). Daar kan Parliament met deze slappe release een hele grote punt aan zuigen.

Hierna toch nog een clipje, dat niet representatief is voor het hele album:

En hieronder hoe goed Parliament ooit was: