Door DJ Ritz
Go-Go is een subgenre van funk dat eind jaren ‘60 is ontstaan in Washington D.C. Je kunt haast spreken van een soort ultieme doorgroovende funkmuziek waarbij het niet eenvoudig is om niet mee te bewegen. Afgelopen week heb ik weer eens wat oude Go-Go LP’s gedraaid, zoals bijvoorbeeld ‘The sound of Washington D.C.’ uit 1985, met Redds & The Boys, Shady Groove en Petworth. Op deze dubbel-LP staan vier nummers die allemaal één hele LP-kant duren. Onderaan staat een link naar een stukje van die plaat. Diepgang hebben de songteksten in Go-Go meestal niet. Als je dat zoekt kun je beter ergens anders naar luisteren. Bij Go-Go hoor je teksten als: ‘Put your right hand in the air and stick your left hand in your underwear’.
Eigenlijk heb ik maar één keer een echt Go-Go-concert bijgewoond. Dat was een optreden van Trouble Funk in 1987 tijdens Parkpop in Den Haag. Voor zover ik weet zijn er verder niet veel van zulke concerten geweest in Nederland. Het was erg apart om dat (alweer bijna 30 jaar geleden…) met 200.000 anderen te hebben meegemaakt. Het swingde in ieder geval als de neten. Van dat optreden is een filmpje op YouTube te vinden, maar het geluid daarvan is helaas zeer matig. Daarom staat er geen link naar de clip van dat optreden onderaan dit stukje. Ik heb wel een film uit 1988 getiteld ‘live optreden in Japan’ uit diezelfde periode uitgekozen, dan heb je een idee van zo’n show.
Go-Go meemaken in Nederland is iets anders dan in de ruige ghetto’s van Washington D.C. waar de muziek tot bloei is gekomen en nog steeds actueel is. Hier, en verder in Europa is deze stijl nooit echt van de grond gekomen. Gotcha! moet uiteraard in dit verband worden genoemd, want dat is bij mijn weten de enige Nederlandse band die Go-Go speelde.
Veel lezers van Funkblog zullen deze muziek vast wel herkennen, maar voor hen die hier nog niet mee bekend zijn is het een prettige kennismaking vermoed ik. En voor de anderen is het denk ik leuk om weer eens wat lekkere Go-Go te horen; meeslepende funknummers die niet lijken te stoppen. Een track die een minuutje of twintig blijft doorswingen is in dit genre vrij normaal.
De Nederlandstalige Wikipedia omschrijft Go-Go als volgt: “Go-go is een mix van funk, rhythm and blues en vroege hiphop. Hierbij ligt de nadruk op low fidelity percussie en funkachtige jams. Het genre is populair geworden door The Young Senators en Chuck Brown and The Soul Searchers. Zij scoorden tussen eind jaren 60 en de late jaren 70 grote hits.”
De bekendste vertegenwoordiger van Go-Go is Chuck Brown, ook wel ‘The Godfather of Go-Go’ genoemd. Chuck is helaas drie jaar geleden op 75-jarige leeftijd overleden. Als je de muziek beluistert hoor je vaak ‘love boat’ voorbij komen. Dit heeft niks te maken met de Amerikaanse TV-serie uit de jaren ‘70/’80 maar met PCP, een van de meest heftige harddrugs die er bestaan.
Op Internet is veel informatie over Go-Go te vinden en op YouTube staan veel clips. Hieronder heb ik een aantal aardige filmpjes geselecteerd die een behoorlijk goede indruk geven van deze funky stijl. Buiten de al genoemde bands als Trouble Funk en Chuck Brown & The Soul Searchers zijn ook Rare Essence, EU (Experience Unlimited), Redds & The Boys en Little Bennie and the Masters waardige representanten van het genre.