Door DJ Ritz
Je kunt Seven Eleven de laatste vier maanden geen non-productiviteit verwijten. ‘Back to the Source’ is na de cd ‘Live in Uden’, die in november 2014 tijdens de Mega Platen- en CD Beurs in de jaarbeurs in Utrecht werd gepresenteerd, alweer een nieuw album met overigens één eerder uitgebracht nummer in een nieuwe uitvoering. En reken daarbij ook nog een single CD met 4 versies van het nummer ‘Disco wasn’t good enough’ afkomstig van ‘Back to the Source’. Het uitbrengen van twee CD’s en één CD-single in 4 maanden tijd is in elk geval opmerkelijk.
‘Disco wasn’t good enough’ zou zo maar eens een hit(je) kunnen worden als het voldoende bekend wordt gemaakt. Het heeft een zonnige opzwependheid en ligt ook nog eens heel lekker in het gehoor, mede door de vrolijke keyboardpartijtjes. Uiteraard is het noemenswaardig dat Louis Johnson van Brothers Johnson het bas-intro speelt op dit nummer. Raar is dat denk ik niet want op YouTube staat een filmpje (zie onderaan deze RitzFlitz) waar Louis Johnson op bezoek is bij Seven Eleven bassist Dodge (Bart Verhoeven) en ze samen lekker aan het jammen zijn, tussen de pizzadozen.
Het al bekende nummer ‘Funky Anarchist’, dat op het nieuwe album in een erg funky versie voorbijkomt, komt oorspronkelijk van Dodge’s tweede soloalbum ‘Star Bass Invasion’ (2003). Die CD hoort eigenlijk elke Funkateer in zijn bezit te hebben! Hieronder heb ik een link bijgevoegd van het eerste nummer van die CD. Twee jaar later is een live-uitvoering van ‘Funky Anarchist’ verschenen op de cd ‘Live in Paris’. Dat waren opnamen van een live-concert dat de band in 2004 gaf op een festival in Parijs.
De nieuwe CD van Seven Eleven heet denk ik niet voor niets ‘Back to the Source’. De CD heeft de ‘oude’ funk-feel maar klinkt tegelijkertijd modern. Het gebeurt eigenlijk niet vaak dat alle nummers van een album okay zijn. De twaalf nummers van ‘Back to the Source’ vind ik allemaal goed. Het album groovet uiterst prettig door en kakt nergens in. De opnamekwaliteit mag ook wel genoemd worden want die is erg goed. Er zit zo’n lekker diep geluid in dat, op een goede manier versterkt, erg aangenaam uit de speakers komt.
Dat het album is geproduceerd door Rob Manzoli, en wie dat is, was al bekend van eerdere bijdragen op Funkblog. Ik ga ook geen nummers eruit lichten of speciaal muzikanten benoemen want het zit allemaal erg doordacht en funky in elkaar. Iedereen die meespeelt verdient hulde! Schaf het album aan en je kunt ruim een uur van échte Funk genieten.
Ik wil niet lullig zijn maar Seven Eleven is niet echt funk. Natuurlijk het is leuk dat ze een bassist hebben die Bootsy nadoet en de muzikanten zijn ook zeker niet slecht. Maar het is allemaal wel heel erg braaf. Sorry want het lijkt net alsof ik alleen maar kan zeiken maar ik bedoel dit echt uit liefde voor de funk. ‘Disco wasn’t good enough’ is niet een goed nummer en ik begrijp wel dat het geen hit gaat worden.
By the way: wanneer stoppen jullie eens met het continu klagen over gebrek aan aandacht van bijvoorbeeld Seven Eleven. Als jullie aandacht willen in de media, moet je iemand inhuren. Maar journalisten krijgen 100.000 cd’s per dag dus daar moeten ze een keuze in maken. En dan zie ik niet zo snel Seven Eleven in de media komen simpel omdat het album niet zo goed is.
Wat ik niet snap is dat jullie in de slachtoffer rol gaan zitten. Kom op, gewoon net zo lang proberen dat de media wel over de funk schrijft. Soms zie ik wel eens dingen over Sly Stone en laatst George Clinton, zelfs Larry Graham voorbij komen. Dus het kan wel. Maar het ligt aan de kwaliteit!
Over aandacht hoeft Seven Eleven niet meer te klagen. De recensies mogen er zijn, zoals deze: “In 2012 bestond de Nederlandse funkband Seven Eleven 25 jaar en werd dat gevierd met een studio-album met de even originele als allesomvattende titel 25 Years And Still Funkin’. In 2014 werd nog even bij stil gestaan bij dat heuglijke feit met Live In Uden, een registratie van een concert dat werd opgenomen in het jubileumjaar. En een paar maanden later ligt er alweer een nieuw studioalbum van de funkateers in de schappen. De maggot brains laten er geen gras over groeien, zoveel is wel duidelijk.
Alhoewel meer dan twee jaar geleden opgenomen is Live In Uden een krachtige en representatieve staalkaart van de podiumkunsten van Seven Eleven. Op Live In Uden zijn 10 tracks te vinden en volgens de grondbeginselen van de funk draait het hier om the groove & nothing but the groove. En alhoewel funk op ontelbare manieren kan worden gebracht, kiest Seven Eleven ervoor om niet een rip-off te zijn van hún funkhelden, want naäpen wordt meteen afgestraft. In de plaats daarvan is op Live In Uden een kruidige en stampende mix te horen van funk, jazz en hiphop. Zonder te verzanden in nergens naar toe leidende jams wordt de boel behoorlijk strak gehouden en wordt de Seven Eleven funkpourri puntig en strak geserveerd. Het moet daar op die 26ste oktober in de Pul een behoorlijk feestje zijn geweest, want zonder de beelden en de realtime sfeer erbij is Live In Uden een straffe aanleiding om een concert van de band te bezoeken. Ook al omdat er geen tekenen van enige slijtage te bekennen zijn en Live In Uden gelukkig weinig nostalgie bevat, maar vooral erg veel funky dynamiek.
En jubilea zijn leuk, maar zijn het vooral momenten om de klokken weer even gelijk te zetten en de volgende stap voorwaarts te maken. De stap die Back To The Source is. En alhoewel de albumtitel anders doet vermoeden is het weer business as usual: de funk en niks anders dan de funk. Met hier en daar de beproefde Seven Eleven melange. Back To The Source is dan ook vooral bedoeld om nog even duidelijk te maken wat de brandstof is waar Seven Eleven op wordt voortbewogen. Terug naar de bron. Terwijl die bron nooit ver weg is geweest. Meer als een reminder dus. Dit is waar Seven Eleven voor staat en niks anders.
Voor Back To The Source werd contact gezocht met Rob Manzoli, bekend van Right Said Fred. Huh? Right Said Fred? Met deze bubblegumboppers wordt nu niet meteen een associatie met de funk gelegd, maar Manzoli kwam via Ohio Player en (later) Funkadelic man Walter Morrison in contact met George Clinton en was zijn werk met onder andere Clinton, Outkast en Jocelyn Brown alleen maar goed voor zijn funk credibility en werd zijn CV dan ook door de vaak redelijk eenkennige funkateers sneller serieus genomen.
De funk moet vooral puur blijven en op Back To The Source is die dan ook redelijk onversneden te vinden. Ook hier geen wazige wij-doen-het-Mothershipkunstje-na, maar laat Back To The Source een afgemeten groepsgeluid dat tijdloos klinkt en vooral 25 jaar dabbelen in de funk horen. En die sound zuigt en siddert. Back To The Source is niet luisteren, maar ondergaan en is het een klein uur een zwaar potje on the one.
En of het nu The One, Disco Wasn’t Good Enough, Revival Of The Funk, Wham Bam! of Funky Anarchist is, titels zeggen in dit verband meer dan genoeg. Of om ome Clinton nog maar eens te citeren: funk not only moves, it can remove ……dig …… En zo is het maar net.”
Opgetekend door Ron de Joode
http://www.writteninmusic.com/soul-hiphop/seven-eleven-live-in-uden-back-to-the-source/lang/nl/