Door Marcel Kaatee

Vrijdag 8 maart jl. overleed Marcel Wouter op 59-jarige leeftijd. Een hersenattack die hem een dag eerder overviel toen hij thuis op de bank zat, werd hem uiteindelijk fataal. Een bijzondere man. Half Nederlands, half Surinaams. Funkambassadeur. Goedlachs, altijd relaxed. Marcel deelde zijn plezier in het leven graag met anderen.

Ik leerde Marcel Wouter kennen in de jaren ’90. Marcel, die een opleiding journalistiek had genoten in Utrecht en destijds schreef voor Muziekkrant OOR, was de motor achter een heuse P-Funk revival in Nederland, met name in Amsterdam. Mijn band Seven Eleven, in 1987 in Amsterdam opgericht, ging mee in die flow. Wij speelden op verschillende Trunk-O-Funk Parties die Marcel halverwege de jaren ’90 organiseerde in Paradiso en in de Westergasfabriek, wat toen een oud leeg fabrieksgebouw was. Marcel trad zelf op zijn feesten op als DJ B-Nelson en haalde ook buitenlandse funkbands naar Paradiso, zoals de Franse funkformaties Malka Family en F.F.F. (French Funk Federation) maar ook de Zweedse Stonefunkers. Op een P-Funk party van Marcel moest je er niet raar van opkijken als een dame tijdens je concert op een geluidsbox van het PA-systeem klom en een striptease uitvoerde.

Met zijn platenlabel Splank! bracht Marcel twee verzamelaars uit met de in die tijd bekende Nederlandse funkbands. Dat waren er best veel: Nuclarity, Groovin’ Pict, Hipbone Connection, Mendoza Dance Parti, Traffic Jam, De Parels en de Funkie Reddingsbrigade, Jack Dynamite Construction, Gellybooty, Honky Soul, De Broeders, Science.Fiction, Groove Syndicate en uiteraard Seven Eleven. De verzamelaars kregen als titel SPLANK! The Trunk ‘O’ Funk Compilation Volume 1 en Volume 2. Inmiddels collectoritems.

Nadat de Trunk-O-Funk parties ophielden heb ik eind jaren ’90, samen met Marcel Visser en mijn vriendin Priscilla, de door Marcel Wouter ingezette funkbeweging trachten voort te zetten met een serie funkparties in de Melkweg: Funk to the Max. Marcel Wouter stond elke editie op onze gastenlijst. De laatste samenwerking met Marcel dateert uit 2004 toen Funk to the Max de Amerikaanse funkband Slapbak naar Nederland haalde. Marcel regelde speciaal voor Slapbak, wat hij een te gekke band vond, een optreden in Paradiso op 3 april 2004. Het was een van de laatste That Fonky Fat Booty Parties van Marcel in de Amsterdamse poptempel en voor Slapbak het eerste concert in Europa.

Na het concert mailde Marcel: “Ik ben heel blij deel gehad te hebben in het mogelijk maken van de komst van Slapbak; funky dope shit; the real thing; as best as we can get it these days.”

De samenwerking met Paradiso was echter niet meer zo goed als voorheen, vertelde Marcel mij later in een bar op de Nieuwezijds Voorburgwal waar wij hadden afgesproken. Van een Paradiso-optreden van Weapon of Choice, een andere favoriete band van Marcel waarvan Funk to the Max een album had uitgebracht, is het niet meer gekomen.

De al eerder genoemde Marcel Visser, een verwoed verzamelaar van P-Funk en mede hierdoor sinds 1978 een persoonlijk vriend van George Clinton en zijn gevolg en tevens de medeoprichter van Funk to the Max, kent Marcel nog uit de tijd van de Bump Babies, de voorloper van De Parels en de Funkie Reddings Brigade. De eerste P-Funk Party in Amsterdam werd ergens in 1986 georganiseerd in een sportschool genaamd Koneko in de Spaarndammerstraat. De opkomst was niet groot maar de sfeer was geweldig, herinnert Marcel Visser zich nog.

Visser vertelt verder: “Daarna kwam het idee om de P-Funk Parties naar een ander level te brengen. Er werd door Marcel Wouter een organisatie opgetuigd met een aantal vrienden, hippe gasten en dj’s die al feesten organiseerden (WINK) en Dirk Verhoef, de oprichter van de Bump Babies en daarna van de Parels. Dit resulteerde uiteindelijk in de spraakmakende Trunk-O-Funk parties in Paradiso. Ik heb daar nog diverse flyers en posters van. Op de allereerste party was ik samen met Marcel de DJ. Ik was toen uitgedost als een soort P-Funk clown. Niemand had in de gaten dat ik het was die daar had staan draaien. In de bovenzaal trad Dirk Verhoef op met de Parels en de Funkie Reddingsbrigade. Op een latere P-Funk party had Marcel een heus Mothership concept bedacht met daarin allemaal ballonnen met joints die op een gegeven moment naar beneden kwamen. Toen zich allemaal mensen van buitenaf met de organisatie gingen bemoeien stapte ik eruit, maar Marcel Wouter ging door. Hij organiseerde de P-Funk parties ook buiten de landsgrenzen.”

Dirk ‘Drek Fluitenkruid’ Verhoef, de frontman/saxofonist/fluitist van De Parels en de Funkie Reddingsbrigade haalt ook herinneringen op: “Marcel was bedreven in het organiseren van feestjes. Hij kende als Utrechtenaar vanuit zijn tijd bij De Vrije Vloer veel creatieve mensen daar die hij later ook bij zijn P-funkfeesten betrok, zoals Frankie D. en Arne Koevoet en zijn vriendin Monique. De Parels en de Funkie Reddingsbrigade werden een soort huisband. Voor het eerste P-Funk feest zaten we met een club van ongeveer 15 personen te brainstormen in het gebouw van het Nationaal Popinstituut, waar Marcel toen werkzaam was. Later, toen het concept eenmaal stond, werd die groep steeds kleiner. Er hoefde immers minder gedaan te worden. Er bleven altijd genoeg mensen plakken voor de hand- en spandiensten. Marcel hield daar altijd de regie. Uiteindelijk werden de feesten na afloop van een funkconcert een soort format. Naast een DJ werden een paar decorstukken opgehangen en klaar was Kees.”

“In die begintijd, eind 1993, kreeg je alleen een onkostenvergoeding voor gemaakte kosten. Wanneer wij een gesprek hadden met een programmeur, hadden wij altijd wel weer een waanzinnig idee voor super funky decors, zoals een aanhangwagen die was omgetoverd tot een olifant. Deze werd door de grote zaal van Paradiso heen getrokken, terwijl Has (bassist Parels) en ik op saxofoon een act opvoerden. Uit de slurf van de olifant kwam rook. Of steevast een partypack, een zakje met wat vage feestartikelen, zoals een Sir-Nose-neus en een button, of een lampje met opdruk. Het verhoogde de feestvreugde. Verder kon je in Amsterdam altijd flyers verzamelen. Er waren er vijf. Met deze flyers, te vinden bij de speciale hippe zaakjes – Marcel had daar een neus voor – kon je gratis naar binnen. En het geheel trok mede daardoor een enorm leuk en relaxed publiek.”

“Met de Parels Has, Janus en mijzelf maakten we een poppenkast voor volwassenen. Tijdens een P-Funkparty was er dan af en toe een voorstelling van Jan Vago in zijn Intergalactische Snackbar. En daar kwam het lied “Oergevoelens binnen de bebouwde kom” uit voort.”

Dirk vervolgt: “Samen kwamen we op het idee voor de verzamelcd’s met Nederlandse Funkbands. Marcel leverde de naam van het label: SPLANK! Ook wist Marcel verschillende buitenlandse funkbands naar Nederland te halen. Er was altijd wel een aanleiding voor een editie van het P-Funk Circus. Zelfs over de grens. Bij muziekbeurzen in Duitsland, in een groot kraakpand in Keulen genaamd Rhenania, en in klein comité in Parijs. Als ik wel eens met Marcel door Amsterdam scheurde in zijn turquoise Twingo dan zei hij regelmatig dat hij best taxichauffeur in Parijs wilde zijn. Uiteindelijk is hij wel even taxichauffeur in Amsterdam geweest. Als “broekie” kreeg hij echter alleen de mindere klusjes. Dat motiveerde niet. Toen is hij aan een studie begonnen om leraar Maatschappijleer te worden. Hiermee leek hij echt zijn draai te hebben gevonden.”

“Na het hoogtepunt van de P-Funk revival spraken Marcel en ik elkaar nog regelmatig, maar nu allebei met een baby op de arm. Dat was ook enorm leuk. Marcel was gek op zijn meiden. De funkfeestjes werden kinderfeestjes. En als het feest was, dan was er altijd champagne. Marcel was Funkateer in hart en nieren, maar hij was ook een echte Prince-fan. Nadat ik met mijn gezinnetje naar Alkmaar was verhuisd, raakte ik het contact kwijt. En Marcel vertrok uit Amsterdam en verdween van de radar. Een paar jaar geleden hadden we eindelijk weer contact en spraken we af om elkaar op te zoeken. Het is er helaas niet meer van gekomen.” Aldus Dirk Verhoef.

Vaarwel Marcel, levensgenieter, opperfunkateer!