Door Bart ‘Dodge’ Verhoeven

Funk is iets waar wij in Nederland mee in aanraking kwamen, het is ergens anders ontstaan. We hoorden het op de radio. Donderdags bij de Soul Show, of op American Forces Network Heidelberg, misschien gehoord en gekocht in de States en meegebracht, misschien een verdwaalde clip bij een muziekprogramma en natuurlijk van vrienden. Het was niet iets wat veel mensen hier raakte. Wel in de US, maar niet hier. En nog steeds niet eigenlijk.

Degenen die het wel wat deed kregen iets mee van de boodschap van The One. En dat is geen grootse wereldverbeterende leer; gewoon; iedereen is in principe funky. Je hoeft iemand alleen maar wakker te maken. Met funk. Dat idee is zo grappig, cartoonesk en idioot als geniaal. En als je dit inzicht hebt gekregen, voor sommige funkliefhebbers lang geleden, kort na het ontstaan van de originele funk, dan doe je dat je leven lang. En als je dan mensen tegenkomt die datzelfde doen, of geïnspireerd raken door jou, lijkt het concept waterdicht te kloppen. Everybody on the one, forever funkin’ on. Muziek is het voertuig waarin de boodschap wordt meegenomen. Wàt voor muziek, en hoe gespeeld, dat lijkt eigenlijk een beetje ondergeschikt. Funkers horen de boodschap toch wel en waarderen het altijd. Als je zelf probeert funk te maken, is dat in een land met weinig ‘begrijpers’ lastig. Je krijgt sowieso te maken met de struggle van het muzikantenbestaan in Nederland. Het samenstellen van een band en een repertoire; Oh My God. Autopech van of naar een gig. Pech op het podium, het proberen vast te leggen van the magic in een opname. Optredens krijgen. Wauw, en dat wil je dan tot je dood!

Als er weer iets uitkomt van een andere funkband, zie je meteen hun struggle en groet je ze in gedachte. Zoals een Amerikanenrijder kijkt naar een andere Amerikaan aan de overkant van de weg. Je kent allebei het gevoel van ‘een Amerikaan rijden’. En als je hem of haar zou tegenkomen zou je over elkaars ride praten, over avonturen die je hebt beleefd met de auto in een soort Madurodamland als Nederland. Het komt niet in je op om te zeggen wat er niet goed is aan de ander zijn of haar slee. Een Amerikaan is een auto, maar toch kun je hem als Nederlander maar lastig zo bekijken. In vergelijking met niet-Amerikaanse modellen komen ze er namelijk slecht vanaf. Slechte voertuigtechniek, niks past echt, slecht voor het milieu, vreemde zinloze freaky vormgeving. Soms zijn ze heel luidruchtig, soms ongelofelijk geruisloos. Met dat oordeel is een Amerikanenrijder doorgaans niet bezig. Hey, it’s a Dodge. It’s a Buick, so?! Verder niks. Zo is het ook met funk; de techniek, de uitvoering van de muziek, daar gaat het niet zo om. Als het heel goed in elkaar zit, dan is dat meegenomen. Maar om dat zo te kunnen beleven moet je wél wakker zijn. Wakker in de funk. Anders ga je het beluisteren als muziek en erger je je aan de kieren tussen het spatbord en de motorkap.

D☆dge