Het is Mahindra Goercharan van Your Music Agency gelukt de Average White Band (AWB) naar Nederland te halen. Een eerdere poging van de muziekpromotor in 2015 mislukte. Er staan nu vier concerten aangekondigd. Dit is de tourlijst:
Donderdag 16 november in de Melkweg, Amsterdam
Vrijdag 17 november in Neushoorn, Leeuwarden
Zaterdag 18 november in De Vorstin, Hilversum
Zondag 19 november in Cultuurpodium Boerderij, Zoetermeer
De van oorsprong Schotse funkgroep werd in 1971 opgericht door (bas)gitarist/tenorzanger Alan Gorrie en saxofonist Malcolm ‘Mollie’ Duncan. De overige leden waren gitarist Onnie McIntyre, saxofonist Roger Ball, drummer Robbie McIntosh en (bas)gitarist/falsetzanger Hamish Stuart die al snel de plaats innam van trompettist Michael Rosen. (Bron: Wikipedia)
Een optreden in 1973 als voorprogramma van een comeback-concert van Eric Clapton, leidde voor de Average White Band tot een platencontract bij MCA. Het eerste album, Show Your Hand, sloeg niet aan. Bruce McCaskill, de toenmalige tourmanager van Eric Clapton, wilde AWB wel managen. Hij leende geld om een promotietour van de Average White Band door de Verenigde Staten te financieren. Daar bracht hij de groep ook onder de aandacht van Atlantic Records. AWB verhuisde vervolgens naar New York en tekende het platencontract dat hen door Atlantic werd aangeboden. Het eerste album dat AWB onder de vlag van Atlantic Records uitbracht staat bekend als “the White Album” met op de cover het bekende logo van de band. De plaat, met daarop meteen al hun grootste hit Pick Up The Pieces, noteerde al snel de eerste plaats in de Billboard-hitlijsten in de Verenigde Staten.
In september 1974 overleed de oorspronkelijke AWB-drummer Robbie McIntosh aan een overdosis heroïne. Ook Gorrie nam een overdosis, maar werd gered door zangeres Cher die hem bij bewustzijn hield tot de ambulance arriveerde. De uit Brighton afkomstige Steve Ferrone verving McIntosh.
In 1975 bereikte Pick Up The Pieces de eerste plaats in de Amerikaanse hitlijsten en werd het debuut-album Show Your Hand opnieuw uitgebracht, maar dan onbder een andere titel: Put It Where You Want It. De volgende plaat van AWB, Cut the Cake (1975), werd opgedragen aan McIntosh. Daarna volgde Soul Searching (1976). Beide albums waren eveneens succesvol. In 1977 verscheen Benny & Us, een album opgenomen met zanger Ben E. King. Het enige live-concert van dat jaar was op het Montreux Jazz Festival.
Na de release van het album Warmer Communication (1978) switchte AWB van Atlantic naar RCA. Dat resulteerde niet in nieuwe hoogtepunten, hoewel er nog wel enkele single hits werden gescoord zoals When Will You Be Mine, afkomstig van de plaat Feel No Fret (1979), en Let’s Go Round Again van het album Shine uit 1980. Die track is in 1994 opnieuw uitgebracht als remix en drie jaar later nog eens gecoverd door ex-Eternal-zangeres Louise. Het door Dan Hartman geproduceerde AWB-album Cupid’s in Fashion (1982) was het laatste in de klassieke bezetting. Na de bijbehorende tour ging de band in 1983 tijdelijk uit elkaar.
Gorrie, Ball en McIntyre formeerden daarna een nieuwe AWB en brachten in 1989 het album Aftershock uit; Hamish Stuart was vervangen door de eveneens ontheemde Schot Alex Ligertwood (toenmalig frontman van Santana). Chaka Khan leverde een gastbijdrage. Ligertwood ging daarna weer op tournee met Santana, en tegen de tijd dat het volgende album Soul Tattoo (1997) verscheen was ook Ball vertrokken. Daarop volgden de releases van Face To Face (1999) en Living in Colour (2003).
De Average White Band toert nog regelmatig en bestaat naast de twee overgebleven leden uit de jaren ’70 Alan Gorrie (bas, zang) en Onnie McIntyre (gitaar, zang) uit Brent Carter (oud-zanger van Tower of Power), Fred Vigdor (saxofoon, toetsen, zang) en Brian Dunne (drums). Met dank aan Wikipedia.