Door DJ Ritz
Om het nieuwe jaar net zo positief te beginnen als 2016 is afgesloten volgt in deze eerste RitzFlitz van 2017 een bespreking van het album Stand Up van PBUG, een funky CD die door de liefhebbers van het funkgenre vast wel gewaardeerd zal worden. Het betreft tijdloze en erg aangenaam in het gehoor liggende funk- en soul die de winter goed weet op te vrolijken. Onlangs, op dinsdagavond 20 december jl., gaf PBUG nog een concert in de kleine zaal van Paradiso.
Niettemin zal PBUG bij de trouwe lezers van Funkblog niet zo bekend in de oren klinken, maar de naam PB Underground, zoals ze zich voorheen noemden, hoogstwaarschijnlijk wel. Van die formatie staan immers al jaren veel funky en swingende live-clipjes op YouTube. PBUG is geformeerd rond drummer en ‘musical director’ Pete Ray Biggin die regelmatig heeft gespeeld met bands en artiesten zoals Level 42, Incognito, Amy Winehouse, Chaka Khan, Lalah Hathaway en Mark Ronson. Biggin is tevens de belangrijkste songwriter van de band en lid van de drummerworld.com-elite. De rest van de band (in totaal 14 muzikanten!) bestaat voornamelijk uit sessiemuzikanten uit de regio Londen waaronder een zeer strakke blazerssectie.
Bij de start van de band in 2008 hebben ze de Britse funkscene bestormd en sindsdien hebben ze in Engeland, en inmiddels ook daar buiten, veel fans weten te verzamelen. Hun optredens worden door recensenten omschreven als ‘een blitz van energie’, ‘showmanship’ en ‘woest muzikaal talent’. In 2013 werd PBUG in het Verenigd Koninkrijk genomineerd als ‘beste live UK show van het jaar’ in het kader van de Jazz FM Awards. Pas vorig jaar bracht PBUG hun eerste album Stand Up uit, eerst in Japan. De plaat kreeg daar lovende kritieken. Eind 2016 verscheen een Europese versie van Stand Up, met twee bonustracks. Het album is digitaal, op cd en vinyl breed verkrijgbaar, zowel in de winkel als via internet.
PBUG heeft al over de hele wereld getourd. Hun shows in Londen, onder andere in Ronnie Scott’s, Under The Bridge en Jazz Café, waren steevast uitverkocht. Ook stonden ze op aansprekende jazzfestivals in Frankrijk, zoals het La Défense Jazz Festival en het Enghien Jazz Festival.
Stand Up begint met het titelnummer dat klinkt als Tower of Power, wat niet zo verwonderlijk is met die sterke hornsectie. Gastzanger is DTale, bekend van de band Sigma en hun wereldhit Nobody to love. De tracknummers 2, 3, 8, 11 en 12 (Taste of freedom, Which one to choose, You can say, 30 days en Part time lover) zijn soul-funky-achtig, uptempo en fraai gezongen door leadzanger Patrick Alan en gastzangers als Tony Momrelle (Incognito). Track vier Little man lijkt op Minneapolis-funk, gekenmerkt door de manier van zingen en het lekkere funky slaggitaartje. De vijfde track van het album is een mooie ballad. Voor de zesde song Played it right waarop wederom gastzanger DTale te horen is, geldt dezelfde beschrijving als bij het titelnummer. Track zeven is een bijzondere en swingende bewerking van het Snoop Dog-nummer Drop it. Leuk gedaan! Het kortste nummer op de plaat is The greatest (track 9) kent een fijne groove met funky keyboardwerk en had wat mij betreft wel langer mogen duren. De titel van track 10 Dance dance dance is veelzeggend en had zo op een Jamiroquai-album uit zijn beginperiode halverwege de jaren ’90 kunnen staan, mede vanwege de manier van zingen en instrumentatie. Het op één na laatste nummer Cybernet is de meest stevige track van het hele album en doet haast denken aan een soort van ‘opgefunkte’ Earth, Wind & Fire. De CD van PBUG sluit af met een erg aangename funky instrumentale track Downhill falls waarbij de prima blazers weer prominent naar voren komen.
Al met al is Stand Up een fijn album met ruim een uur (1:06,26) prettige funk-soul muziek.
Hieronder enkele filmpjes van eerdere live-uitvoeringen van tracks die inmiddels in een studio-versie op Stand Up staan.
Ten slotte van PBUG nog een live uitvoering uit 2009 van het Commodores-nummer Gonna blow your mind van het album Machine gun uit 1974.