door Marcel Visser

Vaak wordt mij gevraagd hoe ik ooit met P-Funk in aanraking ben gekomen. Om die vraag te kunnen beantwoorden moeten we 40 jaar terug in de tijd.

Amerikaanse matroos

Mijn zwager was zeeman en soms maanden van huis. Op een dag kwam hij terug van de grote vaart met een paar LP’s die hij voor me had meegebracht: ‘Ecstasy’ van The Ohio Players en ‘Maggot Brain’ van Funkadelic. Die had hij geruild met een Amerikaanse matroos voor twee van zijn eigen platen. Van de Ohio Players had ik al eens gehoord maar de tweede groep was mij totaal onbekend.

Platenmeubel

Veel gezinnen hadden vroeger, en dat was al luxe, een platenmeubel in de huiskamer staan. Wij thuis ook. Dat betekende dat als je een plaat wilde draaien het hele gezin meeluisterde. Van mijn nieuwe aanwinsten lukte het hooguit een minuut om van iedere plaat iets te draaien want ‘dat was muziek voor hippies’. Ik moest mijn platen zien te draaien als ik alleen thuis was, maar dat kwam zelden voor want ik was nog maar een jochie van 13 of 14. Niet lang daarna kreeg mijn zus haar eigen kamer met een eigen pick-up. Daarop kon ik eindelijk mijn muziek draaien en mij viel op dat Funkadelic heel erg verschilde van de rest van de muziek die we thuis hadden zoals de platen van Al Green, Joe Tex en James Brown.

Camping

In die tijd stonden we op een camping in Noord-Holland, Schellinkhout. Het is inmiddels zomer 1976. Een zomer die mijn muzikale leven totaal op zijn kop zette. Verderop lag het dorp Wijdenes waar ook een camping was met voornamelijk families  uit Amsterdam. Beide dorpjes waren te klein om te gaan stappen, dus gingen we om vertier te zoeken met de bus naar Hoorn.

De jongens en meisjes van beide campings zaten allemaal in dezelfde bus. Op een gegeven moment waren jongens van de camping in Wijdenes (Henk en Jopie, ze woonden beiden in de Jan Evertsenstraat in Amsterdam) teksten aan het zingen van liedjes die ik niet kende maar wel heel grappig klonken. Ik vroeg hen van welke platen zij dat hadden. “Bootsy en Parliament!”, riepen ze. De week daarop zaten we weer met z’n allen in de bus en tot grote verassing van Henk en Jopie begon ik ook mee te zingen. “Je hebt ze ook gekocht. Top!” riepen ze enthousiast. De hele vakantie door draaiden we deze platen die we op den duur helemaal uit ons hoofd kenden.

Hardcore Jollies

Na de zomervakantie kwam ik terug bij mijn vaste platenadres op de Admiraal de Ruyterweg: M.M.C.. “Ik heb iets voor je”, zei Rob, de eigenaar. “Het is de nieuwe van Funkadelic.” Daar had ik al een LP van. “Deze is ook geproduceerd door George Clinton”, zei Rob en zette de plaat op. Het album heette ‘Hardcore Jollies’ en klonk heel anders dan ‘Maggot Brain’. Dit sloot meer aan bij Parliament en Bootsy. Ik kocht ‘m. Thuis gekomen pakte ik mijn oude LP van Funkadelic erbij en begon al m’n platen te bestuderen en zag tot mijn verbazing dat het steeds dezelfde groep muzikanten was die erop meespeelde. Vanaf dat moment kocht ik iedere LP of single die ook maar enige connectie had met George Clinton. Zo ben ik in aanraking gekomen met P-Funk.