Door Ton Tekstra

Het bekendste nummer van Johnny ‘Guitar’ Watson is A Real Mother For Ya. Kijk je naar de titels van zijn andere nummers, zoals Ain’t That A Bitch, It’s A Damn Shame en What The Hell Is This?, dan ligt het voor de hand dat de oorspronkelijke titel van de hit eigenlijk geweest had moeten zijn: Love Is A Real Motherf*cker. Zoals het nummer Freak Out van Chic eerst Fuck Off als titel had. Een beetje censuur dus, maar het mocht de pret niet drukken.

John Watson Jr zag het levenslicht in 1935 in Houston, Texas. Aanvankelijk speelde hij piano, net als zijn vader, maar op zijn elfde stapte hij over naar gitaar. Hij kreeg er een van zijn opa en moest beloven dat hij er geen Devil’s Music op zou spelen, wat hij natuurlijk wel deed. Op zijn vijftiende verhuisde Johnny naar LA.

Op gitaar liet hij zich inspireren door blues grootheden als T-Bone Walker en Clarence ‘Gatemouth’ Brown (alleen de namen al…). In de jaren 50 had hij wat hitjes zoals Space Guitar en Gangster Of Love, waarvan hij in 1978 een nieuwe versie uitbracht. In 1968 coverde Steve Miller Gangster of Love voor het album Sailor van zijn Steve Miller Band.

Bescheidenheid was Johnny vreemd. Toen het in een interview ging over de gitaarvaardigheden en capriolen van Jimi Hendrix reageerde hij geprikkeld: ‘I used to play the guitar standing on my hands. I had a 150-foot cord and could get on top of the auditorium – those things Jimi Hendrix was doing, I started that shit.’ Dat je het even weet.

Johnny meende ook een van de uitvinders te zijn van Rap. Toen hem eens werd gevraagd of het nummer Telephone Bill van het album Love Jones (1980) kon worden beschouwd als voorloper van de Rap was zijn reactie: ‘I damn well invented it! And I wasn’t the only one. Talking rhyming lyrics to a groove is something you’d hear in the clubs everywhere from Macon to Memphis. Man, talking has always been the name of the game. When I sing, I’m talking in melody. When I play, I’m talking with my guitar. I may be talking trash, baby, but I’m talking.’ Veel nummers van Johnny zijn, en worden nog steeds op grote schaal gesampeld in de Hiphopscene.

Weer terug naar het begin. In de jaren 60 en in de eerste helft van de jaren 70 speelde Johnny met veel verschillende artiesten en bands. Zijn echte doorbraak kwam toen hij zich in tweede helft van de jaren 70 bekeerde tot de Funk, met hier en daar wat disco (het zij hem vergeven). Hij maakte daarbij, zoals Wikipedia het betitelt, gebruik van een ‘creative reinvention’. Het leidde tot grote hits, bekendheid en een prachtige podium-act, inclusief gouden tanden, hoeden en helmen, grote zonnebrillen, strakke pakken met wijde pijpen en high heeled shoes (indertijd Soulstampers genoemd).

Niemand minder dan wijlen Bobby Womack gaf Johnny veel credits: ‘Music-wise he was the most dangerous gunslinger out there. Even when others made a lot of noise in the charts – I’m thinking of Sly Stone en George Clinton – you know they’d studied Johnny’s stage style and listened very carefully to Johnny’s grooves.’

Ik heb het genoegen mogen smaken Johnny te zien optreden. Hij was al enigszins in de nadagen van zijn carrière, wat het eigenlijk alleen maar dierbaarder maakt. Eind jaren tachtig had ik het net uitgebreid met mijn zwager Juriaan gehad over die Funky Johnny Watson en waar hij nu eigenlijk gebleven was, toen ons oog viel op een optreden van hem in Paradiso. Daar moesten en zouden we naartoe! Er was wel 1 klein probleem: het optreden was al lang en breed uitverkocht. Onvervaard reisden we uit Rotterdam resp. Leiden naar Amsterdam, vanuit de gedachte dat als we er niet in zouden komen we ergens bij de deur of aan de achterkant zouden luisteren naar the Sound of Johnny. Van een schimmig figuur wisten wij nog twee kaartjes te kopen voor een woekerprijs. Ach wat kon ons dat schelen. We wilden het niet missen.

Het optreden van Johnny ‘Guitar’ Watson was bijna surrealistisch. De band was al tien minuten bezig met een Funky intro toen Johnny binnen kwam lopen in een prachtige uitdossing. Tropenhelm op, met grote zonnebril en alles er verder op en aan. Ik herinner mij een decor met neppalmbomen op het podium. Ook de gitaar had hij al om. Crowd cheering all over the place! Daar heb je the one and only Johnny Motherf*cking Watson. Het werd tijd voor een spetterende eerste gitaarsolo. Johnny begon er met veel passie aan. Alleen jammer dat hij vergeten was de plug in de gitaar te steken. Zonder morren werd de solo opnieuw gedaan, nu wel hoorbaar. Alle lekkere nummers kwamen voorbij en de hele zaal zat als snel in de Funky Vibe (zoals Jamiroquai dat later ook live kon doen met AMP Fiddler nog in de gelederen).

Aan zijn manier van praten was wel te merken dat Johnny niet alleen naar Amsterdam was gekomen om op te treden. Hij had ook hard gewerkt aan het op peil brengen van zijn ‘weedlevel’. Oftewel, Johnny was zo stoned als een garnaal. Het mocht de pret natuurlijk niet drukken, want de echte Funk speel je slick & sleazy.

Het hoogtepunt van de show kwam aan het einde, toen hij door zijn repertoire heen raakte. Hij gaf nog een geweldige toegift (volgens mij Ain’t That A Bitch) en verdween daarna achter het gordijn. Het publiek bleef toch nog even staan om wat af te kicken van deze Funky Roller Coaster Ride. Totdat Johnny ineens weer achter het gordijn vandaan kwam. Hij had de verkeerde uitgang genomen en was ergens in de bezemkast terecht gekomen. Go Johnny Go!

Een van zijn leukste albums heeft de veelzeggende titel Funk Beyond The Call Of Duty (leuk om die weer eens te draaien). That’s what it is Johnny G, that’s what it is. It’s no damn shame!

In 1996 stierf Johnny ‘Guitar’ Watson in zijn muzikantenharnas terwijl hij On Tour was. Net als deze week die andere R&B/Soul/Funkgigant Allen Toussaint. Dat het nog lang onrustig mag zijn op de Eeuwige Funkvelden.

Dit verhaal verscheen eerder deze week op MusicandVibes.