Door Dirk ‘Drek’ Verhoef

De Parels en de Funkie Reddingsbrigade zijn in 1992 ontstaan en stopten rond 2000 met optreden. Er is ondanks acht enerverende jaren weinig over ‘De Parels’ terug te vinden op het internet. Hier en daar wat plukjes tekst en beeld. Bijvoorbeeld op YouTube van een concert bij strandtent Woodstock in 1999 (zie hieronder). Ook kom je artikelen over de Parels tegen in gedigitaliseerde muziekbladen uit de 90-er jaren zoals Fret. De band had landelijke bekendheid met hun ‘polderfunk’. Bassist Has heeft in 2011 op zijn eigen website een klein verhaaltje gewijd aan De Parels.

Funkblog vind ik een mooie plek waar het verhaal van ‘De Parels’ thuishoort. Al is het maar omdat de groep binnen het funkwereldje in Nederland een unieke plaats innam. Naast eigenwijze funky muziek met een knipoog naar de P-Funk werden zowel Nederlandse als Engelse teksten gebruikt. Covers waren uit den boze! Ook was (een deel van) de band betrokken bij de P-Funkfeesten in Paradiso en de organisatie van de SPLANK!-cd’s. Daar waren de andere leuke Nederlandse funkbandjes op te horen.

Als ik anno 2015 video’s en cd’s van De Parels en de Funkie Reddingsbrigade en de verzamelaars van SPLANK! terugluister, vind ik ze nog steeds RETE GAAF. Het voelt nog steeds goed.

Wat heel bijzonder is, is dat de Parels voortkwamen uit een ander funkcollectief dat al sinds 1979 actief was. Een moment dat nog geen enkele muzikant of band uit Nederland iets deed met P-Funk. Ik zal proberen van alle stadia van De Parels en zijn voorgangers een opname te plaatsen. Het gaat o.a. om The Flying Dutch Fonk Mob en The Bump Babies die overigens soms eenmalig hun naam aanpasten.

De eerste schreden van Dirk Drek
Bij mij thuis werd veel muziek gemaakt. Ik zong veel (vooral in de badkamer) en speelde blokfluit en dwarsfluit. Op mijn elfde jaar kreeg ik een fluitleraar, Kees Nunnink. Een toffe gast die mij wist warm te maken om te gaan improviseren. Thuis speelde ik dan voornamelijk mee met teepjes die ik had gekregen bij de aankoop van een tweedehands cassetterecorder. Mijn broer Marius draaide vaak Jimi Hendrix en Yes. Dat vond ik ook gaaf.

Op mijn 12de kwam ik Jack Naber tegen op de middelbare school. Ik kende Jack en een paar van zijn buurjongens van een kookclub uit een buurthuis. Wij waren toen al geen doorsnee jongens. En we hadden allemaal lang haar! Jack (eigenlijk Jaap Erik) zat al in een bandje dat covers van de Rolling Stones speelde. Jack had zich aangemeld bij een jongerencentrum voor een oefenruimte. Toen er plek was startte hij een nieuw bandje op met wat mensen die hij kende. Ik werd ook gevraagd. De  muziekschool vond ik toen te oubollig voor een artiest in de dop, dus daar hield ik het voor gezien.

Stoned Granny (1979-1980)
De band was alles behalve bejaard. Wij waren rond de 14-16 jaar oud en repeteerden in de Bakkerij te Castricum. Ouders brachten ons iedere zondag met de auto heen en weer. Het waren getalenteerde muzikanten waarvan er nog steeds een paar actief zijn in de muziek. Wil Hietbrink op bas, Ronald Haagsma op gitaar, Roy van Buren op drums, Jack Naber op gitaar en mijzelf, Dirk Verhoef, op fluit en zang. We speelden een soort jazzrock. Ik was waus van die stijl, die ik ook hoorde in het Labyrint. Een plek in Beverwijk waar wij als veel te jonge gasten uit gingen. Stoned waren we regelmatig, al gold dat niet voor iedereen. De band was veelbelovend, maar timmerde niet aan de weg. Als we pauzeerden speelden Wil en Ronald stukken van Paco di Lucia en Al di Meola. Het enige optreden dat mij bijstaat is een optreden (van slechts één nummer) op Radio 3. Ik deed zelf niet mee, wat de titel van het uitgekozen nummer ‘Dirkloos’ verklaart. Een bewijs dat er ook eigen nummers werden gemaakt.

Na wat graafwerk in diverse dozen cassettebandjes, bleken er toch opnames bewaard gebleven uit die tijd. Het is eigen werk waarvan geen titels bekend zijn. Zo klonk toen van Stoned Granny 1) een rockballad, 2) een punk-achtig stuk (We don’t want to …) en 3) het einde van een jazzy rockstuk.