Door Jeroen de Jong

Je zou kunnen zeggen dat onze band Umfufu destijds uit chaos is geboren. De samenwerking ontstond begin jaren negentig door wekelijkse jamsessies in ‘Het Pleintje’, een jongerencentrum in de Amsterdamse Rivierenbuurt. Een ruimte waar in de breedte net een drumstel in paste en in de lengte 3 flinke versterkers, met een deur en een klein raampje met tralies bovenin aan de korte wand. Het was ‘horen en zien vergaan’ (mede door de rook), maar na een paar sessies stond er een band die bestond uit een drummer, een bassist, twee gitaristen, een saxofonist en trompettist, een zanger/rapper en 2 soms opduikende en dan weer onderduikende zangers/rappers.

Deze eerste line-up besloot het serieus aan te pakken. In 1992 werd opgetreden in de Melkweg op het eindfeest van het Montessori Lyceum. Het werd een superfeest met een supervibe. De MilkyWay rockte met een energie die ieder, inclusief de bandleden zelf, verraste. Zaal en band gingen helemaal los op een funkjam met freestyle raps op de tonen van Funkadelic’s ‘Standing on the Verge’ en Guy’s ‘D.O.G. me Out’. Deze funkrock freestyle werd later een single genaamd ‘Who’s a Friend Who’s a Foe’. Op de single stonden ook ‘Hey Baby’ (ook een eigen nummer) en een ska jam ‘Wa Deh (On a Ragga Tip)’. Dit is het DNA van Umfufu; anything goes as long as it’s funkin’ and rocks.

What’s next
Na de eerste roes hing het er om of het hierbij zou blijven. Maar na een vaag jaar bestond Umfufu nog steeds, met ongeveer dezelfde bezetting, uitgebreid met een rockende zangeres. Opnieuw was het Montessori eindfeest in de Melkweg de katalysator. Ditmaal bleef de motor lopen. Een beter georganiseerde chaos met wederom een onstuitbare energie. Strakker, met meer funk maar ook met meer rock en eigenlijk meer van alles door elkaar: funk, metal, soul, blues, rap, r&b. Kortom: crossover.

We waren de op één na laatste band en het optreden was zo intens dat de zaal na ons concert leegliep omdat men dacht dat er toch niets meer kon komen wat beter was. De hoofdact van die avond was zo teleurgesteld dat, toen het speciaal voor hen opgehangen doek omhoog ging en de rook van de rookmachine was opgetrokken, hun uitzicht een leeglopende zaal was. Ze zijn na het eerste nummer maar gestopt. Pas toen iedereen was teruggehaald uit de andere ruimtes en het gordijntje weer dicht was gegaan, begon de hoofdact opnieuw.

Umfufu euforisch
Meer optredens in Amsterdam volgden; De Kroeg, Hotel Kabul, Twin Pigs, zelfs Naar Boven met alle gezeik over ‘te hard’ en ‘das toch niet normaal’. Steeds weer een vol huis met dansende, springende en een groeiende groep fans. Zelfgemaakte flyers werden uitgedeeld tijdens het uitgaan. Af en toe een optreden op een dorpsfeestje of kroeg buiten Amsterdam. Optredens van 2 tot 2½ uur waren geen uitzondering. Ergens in dit proces zijn de blazers helaas verloren gegaan. Hierdoor, en omdat er geen toetsen waren, is wel eens beweerd dat Umfufu eigenlijk geen funkband was. In onze ogen zijn we altijd een funkband geweest, was Funk al crossover voordat het “genre” was uitgevonden door de industrie (can’t label it, damn, well let’s call it crossover then). Als antwoord namen we vaak Funkadelic’s ‘Who Says a Funk Band can’t play Rock’ mee om voor of na ons optreden te laten draaien. In ieder geval was de band goed voor de 2^e plaats bij de Noord Hollands Glorie finale in 1994. In het juryrapport werd ergens gesteld dat Umfufu te professioneel was voor de 1^e plaats. Dat beschouwden we als een compliment.

Videoclip
Onder leiding van de drummer en met hulp van heel wat lieve mensen, maakten we een eigen videoclip op VHS. Voor een band zonder management of inkomen was dat heel wat. Onze clip werd opgepikt door Tjerk Lammers van LA Management en dat klikte direct. Het resultaat was: meer optredens. We gingen op podia en in zalen door het hele land spelen met zelfs een optreden in Duitsland. We tekenden een platencontract bij Mercury Records voor het opnemen van 2 singles: ‘Ponytail, If’ (1995) en ‘Who’s a Friend + Automatic Remix‘ (1996) met een optie op een hele cd bij Phonogram. Umfufu mocht interviews geven aan bladen als Mug, Amsterdams Peil, Fret en Gitarist. We kwamen op de radio langs bij Alfred Lagarde, Leidsekade Live en werden gedraaid op Kink FM. TV-optredens volgden bij Veronica’s Trexx, VPRO’s Clip Clup (toevallig in dezelfde aflevering als Rembo en Rembo’s De Gluurbuur, briljant), Call TV en nog wat van die programma’s. Steeds meer spelen, steeds meer schrijven, steeds meer sjouwen and loving it.

High as…
Een van onze hoogtepunten was een optreden op het Racism Beat It Festival in Spaarnwoude (1995) waarbij de NOS in het journaal toevallig precies een paar seconden Umfufu liet zien. ‘Good cause’ en supercool om op dat grote podium te staan. In feite reden we naar elk optreden met de missie om er een hoogtepunt van te maken, waarbij ik moet bekennen dat telkens als we in Paradiso op het podium mochten staan, dit ons altijd het meeste raakte. Om daarbij terug te komen op de vraag To be Funk or Not to be Funk: er bestond enige tegenzin aangaande ons bestaansrecht tijdens een That Funky Fat Booty P Funk Party in Paradiso op 4 mei 1996. Kleine dingetjes als niet op de flyer staan en zo. Ik weet niet waarom precies, maar feit is dat de main act van die avond in de grote zaal enorm veel last had van leegloop wegens ‘die crossover band’ in een propvolle bovenzaal, waardoor men ons kwam vragen of we wat later zouden willen beginnen. Hell no! Let’s take it to the stage! Free your mind and your ass will follow: Umfufu’s in the house. Voor dat feest hadden we al afscheid genomen van een totaal verdwaalde gitarist en (helaas) van onze zangeres.

Going Down
Phonogram was ondertussen Mercury geworden, dat weinig interesse meer had in dat bandje met die twee singles die commercieel gezien niet zo veel hadden gedaan. Met andere woorden: de cd is er nooit gekomen en het contract is nog slechts wat papier in een ordner. Het management boekte wel stevig door maar de rek was er een beetje uit: het clubcircuit ging meer en meer over naar één gast met een koffer platen in plaats van vier of meer onberekenbare mafketels met een bus vol zware spullen. Er was niet echt een heilig doel meer wat uiteindelijk ook tot een breuk met LA Management leidde (but we’re still friends).

Out with a blast
Na nog wat gedesillusioneerd muzikaal rondhangen, al dan niet compleet, in de kelders van Arena, hebben we uiteindelijk besloten tot Umfufu’s Last Dance around the Fire. De band is officieel ten grave gedragen op 2 oktober 2002, met een optreden in de bovenzaal van Paradiso. Voor zo ver bekend zijn hier geen opnames of beelden van. Wat ik mij ervan herinner was het een compleet gekkenhuis met een druppelend plafond. Een uitvaart in stijl.

Into the next level
Vanaf dat moment zijn we altijd blijven spelen, maar dan in onze eigen bubbel. We maakten nog steeds opnames bij de vleet in onze St. Runway studio; een in 2008 zelfgemaakte test-cd onder projectname Grooves, genaamd Virtual Jam, want dat was het ook. Het was het uitproberen van alles wat we hadden en konden (of dachten te kunnen). Absoluut niet te vergelijken met Umfufu of 3rdDogGhostband. Het leverde bergen opnames op waarvan een groot deel, al dan niet in progress, terug te vinden zijn op soundcloud, onder de huidige bandnaam 3rdDogGhostband. Hier staat ook een playlist met de Umfufu singles en veel demo’s in diverse kwaliteiten (van DAT naar cassette naar digitaal, hmm..) maar toch fijn dat het er nog is.

3rdDogGhostband werkt nu aan een voorlopig virtueel Funk album: 3rd Bone from the Sun. De progressie hiervan is te volgen op Soundcloud.

UMFUFU PLAYERS TILL THE END:
Barry Goudsmid – Bass
Jeroen de Jong – Guitar
Michael Monteiro – Drums
Samuel Reiziger – Vocals

VIP PLAYERS:
Patricia Laisina – Vocals
William van Unen († 1 september 2007 ) – Guitar/Vocals

OTHER PLAYERS FROM THE PAST
Avinash Changa – Bass
Gijs Levelt – Trompet
Dirk Koppes – Saxofoon
Jason Obispo – Raps
Clyde – Vocals